In ieder begin ligt het eind besloten,
in ieder zaad ligt de bloem al vast.
Iedere moeder zal haar kind eens verstoten
het vasthouden wordt voor haar een last.
Maar wij strompelen voort in oneindig lijden,
onze handen nog innig geklemd,
de éénzaamheid straks toch niet te vermijden
de weg achter de horizon nog onbekend
Verzadigd trekken we door ons leven
de vrienden ontvallen ons één voor één
het afscheid bij de geboorte al meegegeven
onze handen vallen langzaam uitéén.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten